Kinderarbeid in India : een straaltje hoop

De Indiase regering heeft een verbod uitgevaardigd om kinderen onder de 14 jaar nog als
huishoudelijke hulp of in de horeca tewerk te stellen. De maatregel werd van kracht op 10
oktober 2006. Overtreders kunnen 3 maanden tot 2 jaar gevangenis krijgen en een boete
van 10.000 tot 20.000 roepies (ongeveer 170 tot 340 euro).
In feite gaat het om een verfijning van een wet uit 1986, die al kinderarbeid verbood in een
hele reeks industriële sectoren, maar huishoudelijke arbeid viel daarbuiten.
De beslissing van de Indiase regering is allicht ook een reactie op een voorlopige uitspraak
van het Hooggerechtshof, die stelde dat de bestaande wetgeving niet beantwoordt aan het
fundamenteel recht op onderwijs, dat (sinds kort) in de grondwet opgenomen is.
Kinderen die werken gaan uiteraard niet naar school. 

Kinderarbeid is en blijft in India een prangend probleem, een moderne staat onwaardig.
Uiteraard bestaan er geen officiële statistieken over de omvang van het probleem, omdat dit
alles zich in een grijze zone afspeelt, maar ramingen van diverse organisaties leveren
onthutsende cijfers op.
Er zouden zowat 10 miljoen kinderen tewerkgesteld zijn als huishoudelijke hulp.
Ongeveer hetzelfde aantal kinderen werkt in de talloze Indiase eethuisjes, kraampjes,
theestalletjes, maar ook in restaurants, hotels, enz. 

Vele miljoenen kinderen worden ook tewerkgesteld in de landbouw (vaak ook lastig en
gevaarlijk werk) of in kleinschalige thuisbedrijfjes. Er moet dus nog heel wat gebeuren. 

De vraag is natuurlijk in hoeverre de nieuwe wet ook in de praktijk zal toegepast worden.
In een land met zoveel corruptie is de afstand tussen theorie en praktijk altijd immens groot
en worden veel zaken die onaanvaardbaar zijn op een of andere manier “geregeld”.
In elk geval is er nu een wettelijke basis, die toelaat kinderen beter te beschermen tegen
uitbuiting.

Deze kinderen worden tewerkgesteld bij rijke Indiërs en vooral bij de groeiende middenklasse.
Vaak komen kinderen in deze situatie terecht omdat hun ouders een schuld hebben
tegenover de “werkgever” en zo de schuld van hun ouders moeten afbetalen.
Ze worden maar heel weinig betaald, een paar honderd roepies per maand, zodat de schuld
eigenlijk nooit afbetaald geraakt. Dit is pure slavernij.
Er zijn ook “agentschappen” die kinderen ronselen in de arme dorpen op het platteland.
Hun ouders wordt voorgespiegeld dat de kinderen een goede job krijgen in de grote stad.
Deze arme mensen, die dikwijls onvoldoende verdienen om hun gezin behoorlijk te eten te
geven zijn dan opgelucht: een mondje minder te voeden en een betere toekomst voor hun kind,
denken ze. Soms worden kinderen ook gewoon van de straat geplukt. 

De realiteit is anders!
Zuster Jeanne Devos, die zich in India al vele jaren inzet voor een verbetering van het lot van
huispersoneel, verklaarde in een recent interview in De Standaard : “Amper 10% van deze
kinderen wordt behoorlijk opgevangen, 10% van de werkgevers mishandelt de kinderen, geeft
ze onvoldoende te eten, misbruikt ze of vermoordt ze zelfs.
De rest perst de kinderen gewoon uit en laat ze van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat zwaar
werk doen, koken, wassen, schoonmaken, enz.” Tegelijkertijd worden ze als “vuil” behandeld,
uitgescholden, krijgen slaag en erger. Vaak worden ze opgesloten uit vrees dat ze zouden
stelen of weglopen. Fysisch en psychisch geweld gaan hand in hand.
Dit alles gebeurt binnenshuis en dus ongezien. 

Bij de middenklasse leeft de schijnheilige mening dat ze de kinderen eigenlijk een dienst bewijzen,
omdat ze voeding krijgen, kleren en onderdak. In werkelijkheid gaat het om rauwe exploitatie
van goedkope arbeidskrachten, die lange uren en dagen werken zonder verweer tegen hun uitbuiting.