Abhaya Home voor HIV-besmette (wees)kinderen

Inhoud

●  De voorgeschiedenis
●  Actie
●  De start
●  Intussen zitten we niet stil
●  De bouwvergunning, eindelijk!
●  Officiële inhuldiging
●  Afwerking en dan de échte start

De voorgeschiedenis

Toen we in 2005 van start gingen met de vzw Abhaya India, richtten we ons aanvankelijk vooral op peterschappen (financiële adoptie).
Armoede en analfabetisme gaan hand in hand en de enige uitweg uit deze vicieuze cirkel is opleiding, zorgen dat kinderen naar school kunnen,
een beroep leren, een diploma behalen en zo een waardige plaats in de maatschappij kunnen verwerven.
Dat is nog altijd een essentiële taak en dank zij deze peterschappen kunnen we nu ongeveer 300 kinderen een toekomstperspectief bieden.
Al snel kwam daar een tweede pijler bij.
Tijdens onze studiebezoeken aan de projecten stelden we vast dat er ook heel wat noden waren op het vlak van infrastructuur,
om de leefomgeving van de kinderen te verbeteren. Dankzij extra inkomsten uit giften en sponsoring konden we scholen uitrusten met sanitaire
voorzieningen zoals toiletten en douches. We gingen zorgen voor betere drinkwatervoorziening, herstelling van schoolgebouwen,
uitrusting van klassen, er kwam een speciaal project voor blinde kinderen, enz.

Allicht weet je het nog, hoe we na de grote overstromingen in Karnataka, nu al een aantal jaren jaar geleden, een hele reeks huisjes hebben
laten bouwen om de nood te lenigen van de ergst getroffen families, die alles waren kwijtgeraakt.
Onder hen ook de familie van het via Abhaya gesteunde meisje Nirmala. Niet alleen het verlies van al hun bezittingen was hier een drama,
maar de familiale achtergrond is eigenlijk nog schrijnender. De nog erg jonge moeder Jyothi verloor haar man, die stierf aan AIDS.
Zijzelf was via hem ook besmet geraakt met het HIV-virus. Wat is de toekomst voor deze vrouw en haar kinderen?
We stonden er toen niet echt bij stil, vrees ik. En toch, het was een eerste tik tegen onze oren.

Toen we in 2010 opnieuw naar India reisden, bezochten we op een dag ergens in het noorden van Karnataka een tehuis voor AIDS-weeskinderen.
Het was een beklijvende ervaring. Deze kinderen, die hun ouders verloren en zelf besmet zijn met het HIV-virus, bleken helemaal niet zielig,
zoals je misschien zou denken. We maakten er kennis met vrolijk spelende kinderen, die voor ons liedjes kwamen zingen en dankzij de goede zorgen
van de plaatselijke zusters een bijna normale jeugd kunnen beleven. Schitterend werk doen die zusters daar. Dat was de tweede tik tegen onze oren.

En toen kwam de vraag van Father Nathan: “Er bestaat in de wijde omgeving van Bellary geen enkele opvang voor met HIV-besmette weeskinderen
en daar zou echt iets moeten aan gedaan worden … en of we dat zagen zitten”. Zo ontstond het idee van een “Abhaya Home”.
De achtergrond van zijn vraag?
Dit is het verhaal, zoals ik het uit de mond van Father Nathan zelf opgetekend heb.

Op een dag was ik ergens te velde op een missiepost en raakte er in gesprek met twee van de zusters.
Iets verder stond een jonge vrouw met een peuter op de arm en een meisje van een jaar of acht, negen.
Dat meisje kwam naar me toegelopen en trok me aan de mouw.
“Wat is er, kind?” “Father, Father, ik wil naar school gaan en ik wil ook blijven leven.”
“Hm, naar school gaan, dat valt wel te regelen, maar dat andere … een vreemde vraag.”
Toen nam de zuster me eventjes apart en zei: “Father, die vrouw is weduwe. Haar man stierf aan AIDS en zijzelf heeft ook AIDS.
Wie weet hoe lang zij nog te leven heeft. De twee kinderen zijn vanaf hun geboorte allebei HIV-positief.
En andere familieleden hebben nu aan die kinderen verteld dat ze niet lang zullen leven en dat het dus geen zin heeft om ze
naar school te laten gaan. Kun je nagaan hoe dat bij die kinderen overkomt, vooral bij Pavithra, de oudste. Nu begrijpt u ook haar reactie.”

Wat te doen? Het jongste kind kon voorlopig nog bij de moeder blijven, mits de nodige medische zorg.
Voor Pavithra werd een plaats gevonden in een opvangtehuis in Bangalore, maar dat is wel 320 km van haar woonplaats verwijderd.
Ze krijgt er in elk geval medische zorgen, kan er schoolgaan en wordt goed begeleid, mede dankzij een peterschap via Abhaya.
Van een schichtig, angstig kind is zij op korte tijd opengebloeid tot een vrolijk, lief meisje, dat opnieuw vertrouwen gekregen heeft in de toekomst.
Maar dit hele voorval zette me aan het denken. Pavithra was ongetwijfeld niet het enige kind met deze problemen in de regio.
Een simpel onderzoek leerde dat er meer zulke gevallen waren dan ik ooit had durven denken en dat er in de wijde omtrek voor
dergelijke kinderen geen enkele opvang bestond. Zo werd het verhaal van Pavithra de kiem, die uiteindelijk zal uitgroeien tot het Abhaya Home.
Belangrijk daarbij is dat het project niet enkel om opvang gaat. Het reikt veel verder.
Deze kinderen zijn zwaar getraumatiseerd. Ze hebben één of beide ouders verloren en worden vanwege hun besmetting praktisch uitgesloten
door de rest van de gemeenschap. Wat we dus willen doen is deze kinderen opnieuw een gevoel van eigenwaarde geven.
Dat is even belangrijk als zorgen voor medicatie en onderwijs. Met de nodige medicatie kunnen deze kinderen nu al een bijna normaal leven leiden.
Onze grote hoop is dat er op termijn ook een middel zal gevonden worden om HIV/AIDS te genezen. De verwachtingen zijn hooggespannen. 
Misschien zal het pas over tien jaar zover zijn. Intussen zullen wij al een grote groep kinderen hebben kunnen redden.
Hoe sneller we dus in actie kunnen schieten hoe beter.

Dat was dus onze opgave. Met van onze kant heel wat vraagtekens.
Hoe erg is de situatie? Kunnen we dit wel aan?
Abhaya India is maar een bescheiden organisatie, die helemaal op vrijwilligers draait.
Een sanitair blok bouwen of het dak van een school vernieuwen, dat zijn financieel "overzienbare" projecten.
Zoiets als het Abhaya Home is van een heel andere orde en om dat rond te krijgen met giften en subsidies ... niet evident.
Voor onszelf wilden we toch ook enig idee hebben van de omvang van het HIV/AIDS-probleem ten aanzien van kinderen.
De deelstaat Karnataka blijkt een van de meest getroffen gebieden te zijn in India, een triest record.
In de praktijk gaat het vaak zo: vanwege het tekort aan werk in eigen streek trekken mannen vaak voor maanden naar een of andere stad,
waar ze besmet raken met het virus. Vaak weten ze dat niet eens en het is uiteraard ook een taboe, waarover niet gepraat wordt.
Bij hun terugkeer dragen zij de besmetting over op hun vrouw, die dan bij een volgende zwangerschap een besmet kind krijgt.
Mede door de gebrekkige medische verzorging evolueert de besmetting naar AIDS en zien we op termijn halve en hele wezen.
Deze besmette kinderen dragen een stigma, worden gemeden door hun omgeving, worden vaak zelfs van school weggestuurd, …
HIV-besmetting is geen doodvonnis. Mits een volgehouden medische behandeling kunnen deze kinderen een bijna normaal leven leiden
en hebben ze toekomst.
Uit eigen onderzoek kwamen we tot hallucinante cijfers!
Naar schatting 11.000 kinderen in Karnataka leven met HIV/aids. Tussen 2007 en 2010 stierven bijna 300 kinderen aan AIDS.
Nochtans, mits de nodige en tijdige medische behandeling had dit kunnen voorkomen worden.
Conclusie: neen zeggen is geen optie. We gaan ervoor, 100%, meteen, vanaf nu.

(Terug naar inhoud)
 

Actie!

Het ruwe idee werd in India in detail uitgewerkt, budgetten werden opgemaakt, bestekken, er werd een plan getekend en offertes werden opgevraagd.
Eigenlijk net zoals dat hier bij ons zou gedaan worden.
Het Abhaya Home zal plaats bieden aan 50 kinderen, dat is het uitgangspunt (intussen is die capaciteit uitgebreid tot 88 kinderen).
Dan komt het grote werk, dit alles in de praktijk omzetten. Een meerjarenproject en tot nu toe tevens het grootste in de geschiedenis van Abhaya India.
De eerste fase is het gebouw realiseren en wat er verder aan infrastructuur nodig is.
En daarvoor de nodige middelen bij elkaar krijgen.
Aansluitend zullen we voor de opgevangen kinderen een peterschapsactie opzetten, maar dat is voor later.
 

Het eerste bouwplan: links komt een slaapvleugel voor de jongens, rechts voor de meisjes. Aan beide kanten komt ook een sanitair blok.
Het halfronde gedeelte bovenaan op het plan is een open ruimte, bestaande uit een afdak, dat gedragen wordt door kolommen.
Daar wordt gegeten. De keuken geeft uit op deze ruimte. Links en rechts zie je een "box room".
Dat is het lokaal waar de kinderen hun koffertje met persoonlijke spullen bewaren.
Het gearceerde gedeelte in het midden is ook een open ruimte, eigenlijk een binnentuin.
Aan de voorzijde (onderaan op het plan) is de ingang, met een wachtruimte, een kamer voor de bewaking en aan de andere zijde
een studielokaal (de kinderen zullen school lopen in de omgeving). Op de verdieping komen ook twee logeerkamers indien extra personeel
moet ingezet worden of indien een kind omwille van ziekte moet afgezonderd worden.

(Terug naar inhoud)


De Start

Op korte tijd kon al heel wat gerealiseerd worden.
Via het bisdom Bellary konden we een bouwterrein ter beschikking krijgen in de buurt van Hospet.
Zusters uit Bangalore, die daar al vele jaren een dergelijk tehuis voor HIV-besmette kinderen hebben zijn bereid gevonden
een delegatie af te vaardigen om ons Abhaya Home te leiden.
Deze zusters brengen een enorme ervaring mee en kennen ook de weg om via de Indiase overheid gratis aan de nodige medicatie te raken,
dat zijn belangirjke troeven.
Het Abhaya Home moet je zien als een thuisopvang voor (wees)kinderen besmet met HIV, waar ze de nodige medische en hygiënische
verzorging krijgen, gezonde voeding, kleding en verder alle schoolbenodigdheden. Ze zullen naar school kunnen gaan, niet ver van het Abhaya Home.
Ze zullen hier ook geholpen worden bij hun studies indien nodig. De zusters die hier voor de opvang zullen zorgen, zullen zo goed mogelijk
en met liefde de functie van vader en moeder voor deze kinderen overnemen.
Intussen zijn we al volop gestart met de fondsenwerving via giften, medewerking van scholen, een toelage via het gemeentelijke budget
voor ontwikkelingssamanwerking, alle beetjes helpen.
Om de kosten wat te spreiden zal eerst de vleugel voor de meisjes afgewerkt worden en op een later tijdstip de vleugel voor de jongens.

We zijn klaar om te gaan bouwen, maar niet alles loopt zoals gepland. De bouwvergunning wordt een struikelsteen.
Wie bij ons al eens een bouwvergunning aangevraagd heeft weet dat hij dan een pad inslaat dat niet altijd over rozen loopt en dat er
vaak heel wat geduld nodig is.
Je kan je min of meer voorstellen hoe dat In India gaat, met zijn ongeëvenaarde bureaucratie.
Je dossier moet maar liefst vijf stadia doorlopen, met telkens het risico dat er iets fout gaat.
Ruim drie jaar zijn we daar dus mee bezig geweest.
Het begon al met de opmerking dat ons bouwterrein eigenlijk landbouwgrond was.
Je moet dan met handen voeten aantonen dat het om een rotsachtige bodem gaat, waar hooguit wat stekelig onkruid kan groeien,
maar zeker geen landbouwgewassen. En zo gaat dat door …
Verwacht zeker niet dat de ambtenarij je wil helpen. Je dossier zit ergens in een stapel en je kan enkel geduld oefenen.
De enige mogelijkheid om er meer vaart in te krijgen: de nodige steekpenningen en dan ligt je aanvraag meteen bovenop de stapel.
Daar beginnen we dus niet aan. Ten eerste vinden we het onjuist om geld dat door zoveel sponsors, scholen en andere donors
bijeengebracht is op die manier besteden, ten tweede eens je daarmee begint is het hek van de dam en kun je in de toekomst nooit
meer iets gedaan krijgen zonder omkoperij. Je graaft daarmee je eigen graf zo te zeggen.
Hoe dan ook, ons geduld is zwaar op de proef gesteld.
 

Beter nog dan een plan geeft deze computersimulatie een indruk van hoe het Abhaya Home er uiteindelijk moet uitzien.

(Terug naar inhoud)
 

Intussen zitten we niet stil

In de zomer van 2014 bezochten we onze projecten in India.
Eén van de hoogtepunten van onze trip was het bezoek aan ons project voor HIV-besmette kinderen.
In afwachting van de voltooiing van het voorziene Abhaya-home (waar we uiteindelijk 88 kinderen zullen kunnen opvangen) is er al heel wat gebeurd.
Zusters uit Bangalore (waar hun orde een groot project voor HIV-besmette kinderen heeft) zijn nu al actief in onze regio.
Zij zullen voor de dagelijkse leiding van het Abhaya-home instaan.
Hun eerste opdracht was de ergste noden in het omliggende gebied op te sporen, m.a.w. HIV-besmette kinderen te lokaliseren.
Dit is niet vanzelfsprekend, want veel wordt verborgen gehouden voor buitenstaanders.
Anderzijds worden deze kinderen vaak verstoten door hun omgeving en hun eigen familie.
Ze hebben geen ouders meer of hooguit een zwakke moeder, die zelf AIDS heeft.
Bij hun zoektocht kwamen ze zulke schrijnende gevallen tegen, dat er eigenlijk niet langer kon gewacht worden.
Dus werd voor de zusters een groot huis gehuurd, waar ze nu al een aantal kinderen opvangen, in afwachting dat het Abhaya-home klaar is.
We zijn de kinderen en de zusters gaan opzoeken.
Lieve zusters, vrolijk spelende en zingende kinderen, die hier nu een bijna normale jeugd kunnen beleven.
De zusters kennen ook de weg om aan de nodige medicatie te raken voor de kinderen.
De overheid stelt die gratis ter beschikking, maar zoals met veel zaken in India, je moet weten hoe je toegang krijgt tot die hulpprogramma's.
De taak van de zusters is complex en gaat veel verder dan het opvangen en verzorgen van deze kinderen.
Ze werken er ook aan om de kinderen te leren omgaan met hun ziekte, om ze opnieuw zelfvertrouwen bij te brengen.
In hun eigen omgeving werden deze kinderen gemeden, misprezen, als minderwaardig beschouwd.
Zelfs van eigen familie kregen ze te horen dat ze zouden sterven ...
Om deze trauma's opnieuw recht te zetten is veel liefde nodig, ervaring en veel tijd.
We hebben met eigen ogen kunnen zien dat deze zusters dat kunnen.

Bezoek aan de zusters en deze kinderen met HIV, die reeds opgevangen en verzorgd worden in een
gehuurde burgerswoning, in afwachting van de voltooiing van het Abhaya Home.

Voor dit kind met HIV is er nu "hoop". Deze foto is als het ware
een samenvatting van waar het om gaat.

(Terug naar inhoud)

De bouwvergunning: eindelijk!

De kogel is door de kerk, we hebben eindelijk onze bouwvergunning gekregen!
Dus nu maar meteen aan de slag.
 

Het bouwterrein is rotsachtig en heuvelend en moet dan ook eerst geëgaliseerd worden vooraleer het bouwen kan beginnen.
Het inzetten van zwaar materieel, zoals deze Caterpillar graafmachine, is daarbij onmisbaar.
Je ziet duidelijk dat dit een dorre plek is en geen landbouwgrond zoals de overheid aanvankelijk beweerde!
Er is wel groen, verderop, maar niet op het eigenlijke bouwterrein.

(Terug naar inhoud)
 

Voor de stabiliteit van het gebouw zijn niet minder dan 36 kolommen van gewapend beton nodig.
 

Er worden vaak primitieve middelen gebruikt, maar het werkt wel.
 

In een volgende fase worden horizontale balken van gewapend beton gegoten.
 

Stilaan krijgt het allemaal vorm. Let op de manier waarop de dakplaat geschoord wordt. Dat gebeurt allemaal met stokken,
geen metsersschoren zoals bij ons. Deze werkwijze is algemeen gebruikelijk in India. Nogmaals, simpel, maar het
doet wat het moet doen.
 

Intussen werden ook een aantal wijzigingen aangebarcht aan het aanvankelijke plan. Hierdoor neemt de
opvangcapaciteit van het Abhaya Home aanzienlijk toe: in plaats van 50 zullen er nu in totaal 88 kinderen
kunnen opgevangen worden. Dit om nog beter te kunnen beantwoorden aan de hoge nood aan opvang in deze streek.
Hierboven een nieuwe computersimulatie: zo zal het er uiteindelijk uitzien.

 

Hier wordt de buitengevel aangebracht. Let ook op de stelling. Het ziet er wankel uit, maar is heel stevig.
Die bouwvakkers zijn meesters in het maken van sjorringen.
 

Nogmaals het gebouw, maar nu de andere zijde.

(Terug naar inhoud)


Officiële inhuldigingsplechtigheid: 10 januari 2017

Op 10 januari werd het Abhaya Home officieel ingehuldigd. Zo komt de eindmeet van dit project stilaan in zicht.
Op de inwijding waren alle priesters, zusters, de bisschop en andere aanwezigen zeer aangenaam verrast met het geslaagde
Abhaya-initiatief om een opvang te bouwen voor HIV-kinderen. Ze spraken allemaal hun dank een waardering uit voor
Abhaya India vzw en hun sponsors en weldoeners, die dit allemaal mogelijk gemaakt hebben.
Toch is er nog heel wat werk aan de winkel voor de verdere afwerking. Maar nu tellen we niet meer in jaren, maar
in maanden en weken.
Binnen afzienbare tijd zullen eindelijk de eerste kinderen hier kunnen opgevangen worden.
 

Veel volk op de inhuldiging, die plaats vond in de patio van het gebouw.

Na de plechtigheid: Father Nathan met een groepje kinderen. Rechts in beeld zie je ook Bisschop d’Souza.

(Terug naar inhoud)


Afwerking en dan de echte start ...

De weken vliegen voorbij, maar nu gaat het wel snel vooruit.
Vloeren worden betegeld, er wordt geschilderd, de keuken wordt ingericht, stapelbedden voor de kinderen zijn aangekocht
en worden gemonteerd, schoolbanken worden geplaatst in het studielokaal waar de kinderen na schooltijd hun lessen kunnen
leren en hun huiswerk maken.
Elke dag ziet het er een beetje meer "af" uit.
 

Voorzijde. Er is zelfs al wat groen aangeplant.

Zij- en achterkant.
 

Binnenzicht met de patio. Alle is nu netjes betegeld, geschilderd, ...
 

Het sanitair gedeelte, met toiletten en douches.
 

In de slaapzaal staan al de eerste bedjes. Father Nathan kwam kijken en zag dat het goed was.
 

Er is ook een studielokaal, om na school lessen te leren, huiswerk te maken, ... en ook eens wat pret te maken.
 

Aan de achterzijde is een ruime eetzaal voorzien, nu nog maar voor een stukje in gebruik.
 

Er is ook gelegenheid tot ontspanning: dansjes, een verhaaltje, soms een yogales, ...

Dit is geen eindpunt. Een eerste groep kinderen wordt nu al in het Abhaya Home opgevangen, maar er komen er op
korte termijn nog heel wat bij.

In juli/augustus 2019 bezochten we de projecten in India en dus ook het Abhaya Home.
Het aantal kinderen dat hier een nieuwe thuis heeft gekregen is al flink toegenomen en groeit nog steeds verder aan.
We hebben met eigen ogen kunnen vaststellen dat de kinderen hier goed opgevangen worden en gelukkig zijn.
Hoe ze zo warm verwelkomden en voor ons met veel enthousiasme dansjes kwamen opvoeren vergeten we nooit meer.
Dankzij de gioede zorgen van de zusters worden ze medisch goed begeleid, maar ook psychologisch.
Vergeet niet dat deze kinderen een zwaar trauma meedragen, niet enkel door het verlies van hun ouders, maar ook
vaak omdat ze door hun famile en omgeving afgewezen worden vanwege hun ziekte. De zusters weten perfect
hoe ze deze kinderen opnieuw weerbaar moeten maken.
Voor de nieuw bijkomende kinderen zoeken we nog steeds peters en meters.
Misschien kun jij ook een steentje bijdragen?

Hartelijke verwelkoming door de zuqters en een deel van de kinderen. We krijgen meteen de traditionele
bloemenkrans omgehanden.
 

De patio met binnentuin. De plantjes moeten nog wat groeien natuurlijk. Rechtsboven op de verdieping de
multifunctionele ruimte, het laatste stuk dat nog verder moet afgewerkt worden. Dit stond op de planning voor 2020,
maar door de corona-crisis zijn al onze benefietactiviteiten afgelast, dus op korte termijn jammer genoeg voorlopig
geen budget hiervoor.
 

Lunch in de eetzaal. Sommige kinderen zijn nog verkleed en geschminkt van hun dansoptreden.
 

Afscheid, met nog een laatste groepsfoto.